Loco Media Groep

Dat ook in de politiek niets menselijks vreemd is wordt ook wel bewezen door wat we in Den Haag zien gebeuren. Wat me bij de vraag brengt, heb ik een verwrongen beeld van politici? Heb ik bovenmenselijke verwachtingen van de mensen die zich opwerpen om ons land te besturen dan wel bij te sturen?

Verwacht ik echt dat de jongens en meisjes politici hun persoonlijke gevoelens opzij kunnen zetten voor het grotere geheel? Nu ik er zo over nadenk beken ik met enige schroom dat ik dat ergens wel verwacht. Natuurlijk begrijp ik dat politieke partijen verschillende standpunten hebben, en uiteraard verwacht ik dat er een gemeenschappelijke grond gevonden wordt waarop een kabinet gevormd kan worden. Wat ik niet kan en wil begrijpen, is dat er blijkbaar meer aandacht is voor de persoonlijke wrevel of misschien afkeer dan het daadwerkelijk zorg dragen voor een land wat sinds 2021 langer een demissionair kabinet heeft dan missionair kabinet.

Nu weet ik niet hoe het er in de formatie-kamers aan toe gaat, wat ik wel zie - soms - zijn de debatten die gevoerd worden in de Tweede Kamer. En op momenten bekruipt mij dan toch plaatsvervangende schaamte, daar waar het om de inhoud zou moeten gaan wordt het toch vaak persoonlijk gemaakt. Evenals uitspraken die gedaan worden in de media, niet op de inhoud maar op de persoon of oude koeien.

Zijn de jongens en meisjes politici meer zichzelf bezig dan met waar ze voor aangenomen zijn, waar ze zich beschikbaar voor hebben gesteld? Het besturen van een land wat de laatste drie jaar meer demissionair dan missionair is? Zijn de vraagstukken waar we in dit land voor staan niet groter dan de ego’s van de politici?

Wanneer je ze hoort praten over de polarisatie dat deze steeds grotere vormen aanneemt en dat daar een einde aan moet komen, dat er gewaakt moet worden voor het vrije woord, dat woorden ertoe doen, dan zou je kunnen denken dat er echt wel een wil is, maar dat de weg een beetje kwijt is. Woorden doen ertoe, dat klopt, zelfs gedachtes doen ertoe. Het zijn woorden die makkelijk uitgesproken worden, er naar handelen blijkt toch een heel andere koek te zijn. Lopen we niet de kans dat zelfs de meest briljante voorstellen afgeschoten gaan worden omdat die komen van mensen die op persoonlijk vlak niet zo lekker liggen?

Het lijkt erop dat de persoonlijke wrevel, waar die ook vandaan mag komen, de politiek bereikt heeft en daar de boventoon is gaan voeren. Niet alleen in Den Haag, eigenlijk zie ik het ook in Oldebroek. Ongeacht wat je mening ook is over welk onderwerp dan ook. Het lijkt als of er een wind met allergenen door de gemeenteraad van Oldebroek waait. Alsof iedereen last heeft van hooikoorts en het voorjaar is en de pollen levendig door de lucht zweven.

Het elkaar willen vangen op woorden, punten en komma’s, daarbij uit het oog verliezend dat het overkomt als een vechtpartij op een schoolplein en het onderwijzend personeel in de koffiekamer zit. Er lijkt een onvermogen te zijn ingeslopen om elkaar te verstaan, om elkaar te horen, om naar elkaar te luisteren. Zuchtend met ogen rollen, of achteroverleunen wanneer de interruptiemicrofoon benaderd wordt om wederom een interruptie te plaatsen over een woord, een komma of interpretatie. Zelfs woordenboeken zijn er bijgehaald, en dan is het nog de betekenis die er door de persoon zelf aan gegeven wordt. En dat is heel persoonlijk. Woorden mogen dan universeel lijken, uiteindelijk is het de betekenis die een snaar raakt en de toon zet.

En als de toon de muziek bepaalt, dan speelt het politieke orkest dusdanig vals dat het niet meer om aan te horen is.

Hoe krijg je het orkest weer in harmonie? Is er een dirigent die ervoor kan zorgen dat de eerste noot zuiver aangeslagen wordt? Of is er meer aan de hand en hebben de instrumenten een grondige onderhoudsbeurt nodig, een instrumentenstemmer die de snaren op de juiste manier afstemt en kan daarna pas een dirigent gezocht worden die ervoor kan zorgen dat de harmonie terugkeert? Is dit wat we allemaal nodig hebben? Hebben we eerst bij onszelf te rade te gaan over waar we nu helemaal mee bezig zijn en kunnen we daarna pas kijken en afstemmen op onze omgeving.

Tokkelen we eerst in alle rust op onze eigen instrumenten om te horen of ze juist zijn afgesteld of nog steeds vals doorklinken om daarna voorzichtig met onze omgeving te horen hoe het zich tot elkaar verhoudt. Voor iedere musicus geldt toch eerst je instrument leren kennen, de noten leren lezen, heel veel oefenen voordat je in een orkest mee kunt spelen en de aanwijzingen van de dirigent kunt volgen.

Is dat niet een taak voor ons allemaal, om eens kritisch te luisteren naar ons eigen instrument, zitten er valse tonen in, is het niet goed afgestemd en komt er alleen maar lawaai en gekras uit? Hebben we te leren dat ons instrument pas echt te gebruiken is wanneer het de juiste toon raakt? Om daarna eens een jamsessie te houden met anderen in de omgeving, om te ervaren hoe het klinkt in een groep, klinkt er dan wel een harmonie in door, worden dan alle juiste snaren geraakt? Dat we vanaf dat moment, als de harmonie is teruggekeerd we kunnen kijken naar de dirigent. Want hoe je het ook wendt of keert, het is tenslotte een groot samenspel.