advertentie
Het kan ook nog betekenen: Adonis, graag gezien figuur, maar het zal nu gewoon vet betekenen, wat de Engelsen graag vertalen met fat. Waarom moet zo’n fiets dik zijn? Omdat er veel jongeren op rijden denk je dan even aan hun ouders; dan verbaast het niet meer zo dat als ouders in zo’n opgeblazen fourwheelbak rijden hun kinderen ook wel eens wat willen meesnoepen van de overdadigheid in het gezin. Want ik wil best kwijt dat een fatbike mij als een welvaartsuitwas overkomt, waarbij ik me meteen beroep op de grondwettelijke vrijheid van meningsuiting.
Of kies ik de verkeerde invalshoek? Want het zou ook best in lijn kunnen liggen met wat we in ons spraakgebruik als mode toelaten. Woorden als hip, super, te gek, gaaf of kinky zijn allang passé. We hebben het nog wel even over vet gaaf en vet cool, maar die hebben hun dagwaarde gehad. Ik weet nog niet wat we morgen gaan zeggen om erbij te blijven horen. Wie weet komt dat dan uit de keuken van het vetarme dieet, want je wilt geen vetpuistjes en geen vette hap als je van je vetrollen af wilt komen. Tenminste, dit is weer een vrije meningsuiting. Misschien wordt het ‘schraal’ of ‘iel’ (schraal petje man, of heerlijk iel kapseltje heb je).
Terug naar de fatbike: kortelings voeren we met een veerpontje over de Maas naar het meest gekozen doel: de overkant. Halverwege zagen we op de naderende oever drie jongens staan van een jaar of twaalf, dertien, alledrie met een fatbike. De pontgangers, allemaal van onze eigen leeftijd, begonnen eerst aarzelend, daarna stelliger hun kritiek te uiten. “Ach, daar heb je van die fatbikes. Dat is toch niks? Snap je die ouders nou?” Het schoot door mijn hoofd om te zeggen “misschien betalen die jongens het wel uit hun eigen zak” maar deed dat niet. Niet uit lafheid, maar als je een oever nadert moet je niet op de valreep nog even een discussie starten die je niet kunt afmaken (zou wel in de Grondwet passen denk ik).
Iedereen, mezelf incluis, werd een pontje lichter en fietste door op de nieuwe oever. Alleen mijn vrouw, spontaan als altijd, ging naar de jongens toe. “Ha jongens, dit zijn toch ook e-bikes hè?” “Nee mevrouw, het zijn fatbikes.” “Aha – was haar reactie – maar ze zijn toch niet opgevoerd hè?” “Nee hoor, wij doen dat niet, is ook gevaarlijk.” “Goed zo” zei m’n vrouw. Ik ben niet onnodig goedgelovig, maar volgens mij meenden deze jongens oprecht wat ze zeiden. Jonge mensen zijn soms zo ontwapenend eerlijk. Onwillekeurig denk je ook aan je eigen jeugd terug: wij waren toch ook altijd gecharmeerd van nieuwe dingen, en wilden graag wat onze leeftijdsgenoten ook hadden? In die zin is er niets nieuws onder de zon. En dat is een fête-á-compli.
Ton van Leijen (avanleijen@lijbrandt.nl)
Heb je een tip of opmerking? Mail onze redactie via info@locomediagroep.nl.
