advertentie
Het is iets voor half 5 in de namiddag, maar de geur in de open keuken van Nicole van Schaijk doet je het water in de mond lopen. Hier moet het eten wel bijna klaar zijn. Dat blijkt ook zo. Dochter Fleur (11) valt aan op de vegetarische lasagne en even later schuift ook de 9-jarige Joas aan tafel, met zijn sportkleding al aan. “Fleur moet zo korfballen en Joas heeft voetbaltraining, daarom eten zij vroeger”, legt hun moeder uit. “Net als Hooria, die elk moment kan binnenkomen. Zij heeft op dinsdagavond dansles, het is zo gegroeid dat ze vooraf nu ook hier komt eten.”
Stabiliteit bieden
Hooria is geen biologische dochter van Van Schaijk, maar een kind dat aan haar gezin gekoppeld is via Buurtgezinnen. Het 11-jarige meisje is geboren in Afghanistan en drie jaar geleden met haar oma naar Nederland gekomen. Om haar oma te ondersteunen, komt Hooria elk weekend bij de familie van Schaijk over de vloer. Zij zijn een zogenaamd steungezin. “Wij zijn een stabiel gezin en ik ben zelf opgegroeid in een stabiele situatie.
Ik weet dat dit ook anders kan zijn”, zegt Van Schaijk. Ze werkt als pleegzorgbegeleider bij stichting Timon en komt bij heel verschillende gezinnen thuis. “Ik ken de nood, ik ken de problematiek. Maar hier thuis ben ik gewoon moeder, en voor Hooria Nicole. Dan gaat het niet over haar hulpverlening of andere dingen, maar is ze gewoon kind.”
Spelletjes spelen
Hooria is ondertussen ook neergeploft op een stoel aan de eettafel en krijgt een bord dampende lasagne voor haar neus. Ze komt sinds een jaar één dag in het weekend en sinds ze is begonnen met dansles dus ook vast op de dinsdag. Op de vraag hoe ze dat vindt, klinkt een overtuigend ‘leuk’, waarna ze snel weer een hap eten in haar mond stopt. Even is ze druk aan het kauwen, maar dan volgt met nog volle mond een aanvulling op dat antwoord.
“Ik doe hier graag spelletjes. Uno, Ticket to Ride en 30 Seconds. Ik vind het ook leuk als we een speurtocht doen. In buitenspelen heb ik niet altijd zin, maar als ik eenmaal buiten ben, dan is het toch wel leuk. Thuis zit ik graag op mijn telefoon. TikTok-filmpjes kijken of Netflix.”
Van elkaar leren
Van Schaijk reageert: “Hooria vertelde dat ze in de meivakantie veel thuis had gezeten op haar telefoon, maar dat ze dat achteraf eigenlijk helemaal niet zo leuk vond. Naar buiten gaan hoort er bij ons gewoon bij. Op zondag gaat ze bijvoorbeeld óf mee een rondje lopen, steppen of skeeleren, óf naar de speeltuin." Hooria veert op. “Ja, het skeeleren was de laatste keer wel leuk, alleen ben ik toen wel heel vaak gevallen. Bij oma vind ik het ook leuk, hoor, maar hier heb ik nog drie andere kinderen om mee te kletsen en kunnen we veel meer verschillende dingen doen.”
Van Schaijk benadrukt dat ze juist hun gezin normaal laten doordraaien en niet speciaal bijzondere uitjes gaan doen als Hooria er is. “Heel praktisch, dat past ook gewoon niet in de auto”, zegt ze lachend. Dan, serieus: “Maar hier draait het ook juist om, het is de kracht van het gewone. Op de fiets naar strand Nulde, Hooria is een echte waterrat! Maar ik heb haar ook meegenomen naar de bibliotheek, om haar dat te laten ervaren. We leren ook van elkaar en hebben goede gesprekken, van de Afghaanse cultuur tot de verschillen tussen de islam en het christendom en typische meidendingen. Ik vind het knap om te zien hoe Hooria het doet hier in Nederland. Van haar leer ik om van het leven te genieten.”
Langs de lijn
Soms helpt Van Schaijk ook bij praktische zaken. Zo legde ze aan Hooria’s oma uit wat het schoolkamp van groep 8 inhield. “In Afghanistan zouden kinderen nooit zomaar samen ergens gaan slapen, terwijl zo’n kamp hier hartstikke normaal is”, vertelt Van Schaijk. Ook bracht ze de oma van Hooria op de hoogte van een dansvoorstelling die het meisje binnenkort heeft, biedt ze soms vervoer aan omdat de oma van Hooria geen rijbewijs heeft en staat ze langs het veld bij een schoolkorfbaltoernooi of voetbaltoernooi van school. “Net zoals ik bij mijn eigen kinderen ook zou doen. Ze hoort er gewoon bij.”
Voor Fleur, Joas en de 6-jarige Lotte is de aanwezigheid van Hooria inmiddels ook heel normaal. Hooria gaat ook gewoon mee als de familie Schaijk heeft afgesproken met familie of vrienden. Het is vanzelfsprekend geworden dat het gezin dan met vier kinderen op bezoek komt. “Natuurlijk was dat in het begin even wennen”, legt Nicole uit. “Maar nu zou ik me niet meer kunnen voorstellen dat je niet meer in ons gezin zou zijn. Uiteraard zijn er ook wel eens irritaties tussen de kinderen en botst het, maar dat gebeurt bij broers en zussen ook.”
‘Wij zijn onszelf’
De borden zijn leeggegeten, de lasagneschaal is nog goed gevuld voor de volgende ronde, als straks echtgenoot Alex thuiskomt en hij met Nicole en dochter Lotte gaat eten. Hooria lepelt nog snel een schaaltje vanilleyoghurt naar binnen voor ze zo weer op de fiets stapt om naar dansles te gaan. De kinderen maken grapjes en weten al genoeg herinneringen op te halen uit het jaar dat Hooria nu deel uitmaakt van hun gezin. “Weet je nog, dat we een keer Oreo-cake gingen bakken”, begint dochter Fleur. “Ik had al vijf keer tegen je gezegd dat je moest wachten om de bakmixen in de kom te gooien, maar jij kon niet wachten. Toen gooide je ze allebei bij elkaar, wat niet moest.” Hooria haalt haar schouders op en lacht. Joas haakt aan: “Ja, en toen kregen we geen Oreo-cake, maar een Hooria-cake!”
Nicole van Schaijk hoort het geklets aan met een dankbare uitdrukking op haar gezicht. “Ik vind het belangrijk om om te zien naar anderen. Ik ben niet op de wereld om alleen voor mezelf te leven”, legt ze uit. “Het concept van Buurtgezinnen spreekt me heel erg aan en is zo eenvoudig: wij zijn een gewoon gezin, zijn gewoon onszelf en doen wat we normaal gesproken ook doen en af en toe hobbelt er een extra kind mee. Het is een minimale inspanning voor ons, maar heeft een groots effect. Ik zie haar stralen als ze hier is.”
Wat doet Buurtgezinnen?
Nicole en haar man Alex vormen met hun kinderen een steungezin voor stichting Buurtgezinnen. Landelijk zijn er meer dan140 gemeenten aangesloten bij Buurtgezinnen. In Ermelo zijn op dit moment zo’n dertig steungezinnen die een kind een plek bieden. In principe vangen steungezinnen een kind twee jaar lang op onder begeleiding van Buurtgezinnen. Daarna onderzoeken het gezin waar het kind uitkomt en het steungezin of ze de koppeling zelfstandig willen voortzetten.
Heb je een tip of opmerking? Mail onze redactie via info@locomediagroep.nl.
