Loco Media Groep

Ik observeer vele plukken van stof op de grond en zelfs een tampon, weliswaar nieuw en verpakt, en overdenk dat de woorden pashokje en plashokje wel veel op elkaar lijken. Buiten mijn gordijn is er enig geroezemoes van mensen die wachten op hun kans voor een van de andere felbegeerde pashokjes. Ik kleed me deels uit, want hoewel ik voor een trui kwam ontkom ik niet aan een bijpassende blouse, en vooruit: ook een broek die het geheel ondersteunt. Het is eigenlijk net als met nieuwe gordijnen in je badkamer: je hangt ze op maar ziet dan ineens dat ze niet passen bij het sanitair; dus inclusief de vervanging daarvan worden het erg dure gordijnen.

Het geroezemoes in de wereld buiten mijn gordijn neemt toe; nu klinken ook vrolijke kindermuziekjes en stemmetjes alsof iemand de TV heeft aangezet. Terwijl ik me in een nieuwe broek wurm vang ik flarden op van gesprekken aan gene zijde van mijn bestaan. “Is dit beter?” zegt een vrouw. “Ja prima, kun je best hebben” zegt een ander. Termen komen langs als ‘soms mag het wel wat geren’, ‘als het maar niet oversized wordt’, ‘het moet wat blousen’. Dan weer de eerste vrouw: “Maar hangt dit dan niet?“ “Nee” klinkt het “wel die vorige, die kleinere, want daarin blijft het echt teveel hangen”. Dit klinkt als het advies van een verkoopster, maar wat er buiten mijn hokje precies hangt ligt buiten mijn waarneming. Er valt een besluit: “Nou dan neem ik toch deze, die hangt tenminste niet.” Het klinkt als een combinatie van voortschrijdend inzicht en opluchting.

Dan schuif ik het gordijn met een ruim gebaar verwachtingsvol open, in de hoop dat mijn vrouw daar nog staat en ik “Tada!” kan roepen. Maar ik kijk in de zes ogen van twee vrouwen en een man, het oudste stel waarschijnlijk ouders van de jongste vrouw, en een peutertje in een buggy met een soort spelcomputertje. Ze staan en zitten pontificaal voor mijn hokje. Tegelijkertijd komt uit het genabuurde hokje een jongere man naar buiten, en het gezelschap verplaatst zich compleet in zijn richting. Op mijn onbeholpen houding snelt mijn vrouw uit het niets naar me toe. De spiegel ondersteunt onze mening dat ik het gekozene wel kan hebben. Een oudere mevrouw passeert en zegt spontaan: “mooi! Staat u echt goed!” Schuchter maar dankbaar reageer ik met “Dankuwel”. Snel het hokje weer in om het textiel waarmee ik van huis ben gegaan aan te trekken.

Nou ja, dit was het eigenlijk. Nog even koffiedrinken, dan afrekenen. In de auto besef ik nog steeds niet te weten wat er aan de buitenkant van mijn gordijn nou wel of niet teveel heeft ‘gehangen’. Terwijl ik me toch op de verdieping van de mannenkleding bevond. Ik constateer dat de wereld van het passen toch geheimen voor mij houdt. Hoewel er bij mannen natuurlijk ook van alles kan hangen.

Ton van Leijen (avanleijen@lijbrandt.nl)