advertentie
De dag begon veelbelovend. Spelers en staf werden op sportpark De Wiltsangh enthousiast uitgezwaaid door een grote groep supporters. Na jaren van relatieve rust klopt het voetbalhart in Nunspeet weer vol overgave. Met een nieuw sportpark in het vooruitzicht, een groeiend aantal leden en sponsoren, en het kampioenschap van Vrouwen 1 leek alles samen te vallen in het jaar van het 100-jarig bestaan. Alleen die ene promotie naar de eerste klasse ontbrak nog.
De blauw-gele aanhang was massaal afgereisd naar Putten, per bus en auto. En ze kregen waar voor hun geld: een finale waarin beide ploegen alles gaven. Al in de openingsfase had Dennis van der Wal Nunspeet op voorsprong kunnen zetten, maar zijn inzet ging rakelings naast.
Roda ’46 had het meeste balbezit in de eerste helft, maar wist nauwelijks gevaarlijk te worden. Nunspeet gokte op de counter en hield de linies compact. Bij rust stond het nog 0-0.
De grootste kans van de wedstrijd kwam na een uur spelen toen Nunspeet een strafschop kreeg. Aanvoerder Adi Draganovic nam zijn verantwoordelijkheid, maar zag zijn inzet gestopt door de doelman van Roda ’46. Het bleek een kantelmoment.
In de 75e minuut ging het mis: een moment van onoplettendheid in de Nunspeetse defensie werd genadeloos afgestraft door Roda, dat de 0-1 op het bord zette. Ondanks acht minuten blessuretijd en een krachtig slotoffensief van Nunspeet, bleef de gelijkmaker uit.
Trainer Werner Pluim toonde zich na afloop trots, maar ook teleurgesteld: “We hebben alles gegeven. Het is pijnlijk om zo dichtbij te zijn en het dan net niet te halen.”
Wat rest zijn de herinneringen aan een seizoen waarin de club zich opnieuw op de kaart heeft gezet. De verbondenheid met de achterban, de strijdlust op het veld en de sportieve progressie geven hoop voor de toekomst. In Nunspeet leeft het voetbal weer – en dat is misschien wel de grootste winst van allemaal.
Volgend seizoen nieuwe kansen. Maar de ambitie staat als een huis.
Heb je een tip of opmerking? Mail onze redactie via info@locomediagroep.nl.
